Onbetaalbare momenten

Afgelopen week was het dan zover: Tour du ALS. Donderdag 29 mei vanuit Nederland naar Frankrijk: een autorit van 11 uur. Vrijdag 3 keer de Mont Ventoux beklimmen en dan zaterdag weer terug naar Nederland... Ik realiseerde mij dat het een flinke uitdaging zou gaan worden. Het tijdstip van de start (05:30 uur) kon ik hebben. Ook de klapband in de eerste afdaling (de afdaling naar Malaucène) was voor mij, ondanks de flinke hoeveelheid tijd die ik hiermee ben kwijt geraakt, geen reden om de handdoek in de ring te gooien. De slagregens 's middags boven Sault waren wat mij betreft evenmin showstoppers, ook niet toen de druppels werden vervangen door dikke hagelstenen. Uiteraard heb ik wel even een veilig plekje gezocht toen het onweer losbarstte, maar vanaf het moment dat er weer wat tijd tussen de flits en de knal zat ging ik gewoon verder met mijn poging om de 3 beklimmingen van de Mont Ventoux op één dag af te ronden. En toch mocht het niet zo zijn... Tijdens mijn derde beklimming werd ik, een stukje voor chalet Reynard, van de weg geplukt. De organisatie vond het, gezien de weersomstandigheden, onverantwoord om ons door te laten rijden... Ach, die "Club des Cinglés du Mont Ventoux" komt later dit jaar nog wel een keer...

Natuurlijk vond ik het jammer, maar de teleurstelling was mij slechts een paar krachttermen waard. Tijdens het schuilen heb ik mij laten inspireren door te praten met ALS patiënten. Onbetaalbare momenten, momenten waarop de relativiteit van al die dingen waar je je druk over maakt weer eens goed tot je doordringt. Wat is dit toch een afgrijselijke ziekte! En wat heb ik een diepe bewondering voor de manier waarop ALS patiënten invulling geven aan het leven met deze ziekte. Maar ondanks de positieve en krachtige uitstraling die ik ben tegengekomen besef ik meer dan ooit tevoren dat er echt iets moet gebeuren. Laten we er toch voor zorgen dat er iets gebeurt waardoor deze ziekte beter behandelbaar zal zijn. Het helpt hierbij op zich natuurlijk helemaal niets of je daarvoor 1, 2 of 3 keer de Mont Ventoux op fietst... Het helpt wel als we het benodigde onderzoek steunen. Ik voel mij bevoorrecht dat ik, als lid van het team Zorgverzekeraar ONVZ, deel heb mogen uitmaken van een evenement waarmee daar aandacht voor is gevraagd. Er zijn al heel veel mensen die via onze deelname een bijdrage hebben overgemaakt tbv het benodigde onderzoek. Ook jij kan nog steeds een steentje bijdragen als je dat wilt (bijvoorbeeld via mijn deelnemerspagina). Gewoon doen! Alvast bedankt!!!

Tour du ALS

Ik voel mij gezond! Mijn gezondheid is geen prestatie waar ik zelf trots op mag zijn; ik realiseer mij dat mijn gezondheid mij gegeven is. Het lijkt alsof ik relatief weinig moeite hoef te doen om in conditie te blijven. Ik ben daar dankbaar voor en ik geniet er iedere dag van.Met enige regelmaat vier ik mijn gezondheid door mijzelf uit te dagen tot een prestatie waar ik lang van kan nagenieten. Dit jaar had ik mij voorgenomen om de drie beklimmingen van de Mont Ventoux (Bedoin, Malaucène en Sault) op één dag te doen. Waarom? Omdat ik denk dat ik het kan...

Dat gezondheid geen vanzelfsprekendheid is werd mij nog eens duidelijk door de confronterende campagne van Stichting ALS Nederland: "Ik ben inmiddels overleden". In deze campagne werd door inmiddels overleden patiënten uitgelegd wat ALS is: een ongeneeslijke zenuwziekte, waarbij de spieren één voor één uitvallen. Over de oorzaak is nog weinig bekend. Daarom is nog veel onderzoek nodig. En dus geld... Het leek mij goed om de uitdaging die ik dit jaar wilde oppakken te gebruiken om aandacht te vragen voor de ziekte ALS. En belangrijker: de uitdaging die ik op 30 mei ben aangegaan heb ik aangegrepen om te collecteren voor dit goede doel.

Wil ook jij jouw steun geven aan het onderzoek naar behandelmogelijkheden voor patiënten met de ziekte ALS? Ik nodig je van harte uit om via mijn deelnemerspagina een bijdrage te doneren. Alvast bedankt!

USADA

Het onderzoek (en het rapport) van het USADA verdient een groot compliment. Wat een veelheid aan feiten! Wat er in werkelijkheid is gebeurd gaat nog heel veel verder dan wat wij eigenlijk ook maar konden vermoeden. Het kan niet anders dan dat hiermee het gebruik van verboden stimulerende middelen verder zal worden terug gedrongen. Ik hoop oprecht dit onderzoek vooral als effect zal hebben dat er in de toekomst minder sporters zich laten verleiden tot het gebruik van doping. Laat dit onderzoek vooral niet de boeken in gaan als de heksenjacht op Lance Armstrong.

Ja natuurlijk is de keuze die Armstrong heeft gemaakt verwerpelijk. En natuurlijk moet een wielrenner die gebruik maakt van verboden stimulerende middelen worden gestraft. Maar wij moeten oppassen dat wij ons in de beeldvorming niet laten verleiden tot selectieve verontwaardiging. Joop Zoetemelk werd in 1977 betrapt op het gebruik van pemoline. Op de laatste dag van de Tour de France in 1979 werd bij hem anabole steroïden in zijn lichaam werden aangetroffen. Desondanks is Joop Zoetemelk in onze ogen nog altijd een grootheid. Wie gelooft oprecht dat Eddy Merckx de Tour 5 keer won "op een dieet van friet met mosselen" en dat hij tot drie keer toe onterecht positief is bevonden bij een dopingcontrole? Hoe groot is uw verontwaardiging wanneer u tot het inzicht komt dat Marco Pantani prestatie bevorderende producten tot zich nam? Het getuigt van een gebrek aan realiteitszin wanneer je ontkent dat Tommy Simpson doping heeft gebruikt en toch eren we hem met een monument op een van de meest aansprekende beklimmingen in de wielerwereld (de Mont Ventoux).

Armstrong is zonder meer een topatleet. De bijdrage die hij heeft geleverd aan het wielrennen is vergelijkbaar met de bijdrage van Eric Heiden aan de schaatssport, de bijdrage van Johan Cruijff aan het voetbal en de bijdrage van Muhammad Ali aan het boksen. Merckx, Hinault en vele andere wielericonen uit het verleden harkten en sleurden met grof geweld het peloton in stukken. Hoe zij tegen de bergen opreden was wel heroïsch, maar niet erg efficiënt en allesbehalve esthetisch. Armstrong heeft met zijn lichtere verzet en een veel hogere cadans de wielerwereld opnieuw leren fietsen (het "tikkie takkie fietsen"). Er was geen krachtpatser die daar tegen bestand was. En denk nog eens terug aan de derde etappe in de Tour de France van 2009. De manier waarop Lance Armstrong wel een plek te pakken kreeg in de eerste waaier en vele anderen (waaronder Contador) niet, heeft niets te maken met het gebruik van doping. Hier reed een wielrenner van wereldklasse. Een gedreven professional met onwaarschijnlijk veel wilskracht.

Ook ik ben teleurgesteld in Armstrong, maar ik heb niet voldoende boter op mijn hoofd om mee te doen aan de middeleeuwse schandpaal taferelen waar op dit ogenblik sprake van is. De tourzeges ontnemen? Wat een flauwekul! De overwinningen van Armstrong staan in de boeken; deze wedstrijden zijn voorbij. Het heeft geen zin om zoveel jaar na dato nog iets terug te draaien. Plaats een sterretje achter de naam van de winnaar van een koers, wanneer achteraf is aangetoond dat betreffende winnaar een oneerlijk spel heeft gespeeld. Maar richt je verder zo veel mogelijk op de huidige sporters. Diskwalificeer wat mij betreft een sporter binnen de sport voor de rest zijn of haar leven zodra aantoonbaar (bewust) gebruik van doping wordt vastgesteld.

De vraag of wij de USADA dankbaar moeten zijn voor het onderzoek is wat mij betreft helemaal afhankelijk van wat er mee gebeurt. Wordt het gebruikt als instrument naar de toekomst, of is het uitsluitend bedoeld om de sport en de sporters uit het verleden zoveel mogelijk te beschadigen?

Monte Zoncolan, Monte Crostis

Monte Zoncolan

Monte Crostis

Passo Pramollo, Sella Carnizza

Passo Pramollo

Sella Carnizza

Route Isabel

In 2011 heeft een team van het Griftland College meegedaan aan Alpe d'HuZes. Met deze actie is meer dan € 100.000,= ingezameld. Een indrukwekkend bedrag! Het Griftland team bestond uit leerlingen en enkele begeleiders. Een van deze leerlingen is Isabel Louhenapessy. Zij had een bijzondere reden om zich aan te melden voor deze actie: haar moeder (Renske) werd behandeld aan borstkanker. De week voor Alpe d'HuZes is de moeder van Isabel overleden. Het was voor Isabel hierdoor niet mogelijk om mee te gaan naar Frankrijk. Dit jaar krijgt Isabel alsnog de kans om mee te doen aan Alpe d'HuZes. Zij wordt in haar deelname gesteund door haar vader en zes vrienden; zij hebben zich gezamenlijk ingeschreven als "Team Isabel".

Om Isabel een extra steuntje in de rug te geven heb ik vandaag meegedaan aan een symbolische fietstocht. Denkend aan het gevecht tegen de ziekte kanker, een gevecht waarbij patiënten zich uit een dal moeten opknokken om er bovenop te komen, is er gekozen voor een tocht van het laagste punt van Nederland (bij Nieuwerkerk aan den IJssel) naar het hoogste punt (het drielandenpunt bij Vaals): van dieptepunt naar hoogtepunt, een tocht van ruim 250 kilometer. Met deze tocht is geld ingezameld. Dit hebben de deelnemers gedaan door zich te laten sponsoren. Aan sponsors is gevraagd om een deelnemer te steunen met zes cent per kilometer (250 x 6 cent = € 15). Het geld dat op deze manier is ingezameld wordt via team Isabel overgemaakt aan Alpe d'HuZes.

Om 06:06 uur vertrokken wij (Jasper Gaasenbeek, Arie Twigt, Mark Leenders, Rob van Dijk en ik) vanaf het laagste punt van Nederland. De zesde deelnemer, Eric Zoomers, was helaas geveld door een buikgriep. Zijn rol bleef deze dag beperkt tot het uitzwaaien. Een forse aderlating, want Eric was de meest ervaren fietser in dit gezelschap; hij zou het grootste deel van de dag op kop mogen rijden. Gelukkig had Rob zijn broer bereid gevonden om ons naar Amerongen te escorteren. Net na Lopik kregen we er nog een tweede windvanger bij: Martin Schijf. De wind kwam uit het oosten, dus de hulp van Martin en Rob was meer dan welkom! Vanaf IJsselstein reed ook de broer van Jasper Gaasenbeek een stuk met ons mee. Martin nam vlak voor Amerongen de enige lekke band van de dag voor zijn rekening; we zijn hem dubbel dankbaar!

In Amerongen werden we opgevangen door Isabel en Frank (haar vader), een betekenisvol moment in deze tocht. Zij hadden op kasteel Amerongen de koffiestop voor ons georganiseerd (met appelgebak!). Na deze eerste onderbreking ging Isabel met ons mee. Zij is mee gefietst tot ons lunchadresje in Deurne. Geweldig om haar erbij te hebben!!! Het was wel een heel gepuzzel om in Deurne te komen. Met name het stuk voor het dorpje Zeeland was een probleem. Alles bij elkaar (omrijden, stoppen, zoeken) heeft ons een uur vertraging opgeleverd...

In Deurne namen wij afscheid van Isabel en begroetten wij Judit van der Worp, Maurice Houben en Peter Mommertz. Judit kwam ons moreel ondersteunen en ging ons van eten en drinken voorzien op verschillende punten. Maurice en Peter waren ons vanuit het diepe zuiden tegemoet gefietst en hadden toegezegd ons door Limburg te loodsen. Na de lunch ging het tempo flink omhoog. Koningsbosch (onze laatste tussenstop) was hierdoor snel bereikt. Het was maar goed dat de eindstreep in zicht was, want de kilometers begonnen behoorlijk in de benen (en in het zitvlak) te zitten. De bouillon en cola van Judit gaf ons net genoeg puf om de rit uit te rijden. In Kerkrade namen wij afscheid van Peter; Maurice bleef tot het einde toe bij ons.

In Vaals aangekomen maakten wij ons op voor de finale: de beklimming naar het drielandenpunt. Met z'n zessen reden wij omhoog, een geweldig moment! Renske was er bij, zeker weten... Bas Mulder, Josephine van Hees, Marijke Overbeeke, Peter Matze, mijn ouders, mijn tante, mijn nicht, Doortje Noordam, Inge de Kruif, Yvonne Kurz en de namen van nog veel meer mensen schoten door mijn hoofd. De aankomst op de top was kippenvel: wij werden opgewacht door Sigrid en Michiel Tolboom. De ontmoeting met Sigrid relativeerde onze inspanning tot iets nietigs. Wat was het mooi om juist deze twee mensen hier te ontmoeten!

De tocht zat er op; wij hadden 268 kilometer afgelegd. Dit avontuur zullen wij niet snel vergeten. Dank aan alle mensen die ons hebben geholpen tijdens deze uitdaging (de mensen die hebben mee gefietst, de vader van Rob, ouders van Mark, Judit, de supporters die ons onderweg hebben aangemoedigd). Nu wordt het tijd om de sponsors te bezoeken. Ik ben erg benieuwd hoeveel geld wij straks kunnen toevoegen aan het sponsorbedrag van het team Isabel...

Mooiste Berg?

In de voorbereiding op een fietsspecial van de Volkskrant stelde Pieter Evelein via twitter de volgende vraag: "Wat vind jij de mooiste berg om te beklimmen?". Mijn reactie was al verstuurd voordat ik ook maar even over deze vraag had nagedacht: "Zonder enige aarzeling de Monte Zoncolan!". Belangstellend hield ik in de gaten welke bergen door anderen genoemd werden.

De Stelvio en de Mont Ventoux zijn wat mij betreft namen die je mag verwachten als antwoord op deze vraag. Deze bergen behoeven verder geen toelichting. Wanneer je wel de behoefte hebt om een keuze voor een berg in deze categorie te motiveren, zal je moeten kiezen welk aspect je gaat belichten. Je kan iets zeggen over de zwaarte van de beklimming, over de schoonheid en/of over de heroïek.

Maar het kan ook zijn dat iemand zich juist door één aspect in het bijzonder laat leiden. Zo kan de schoonheid van een berg je natuurlijk bekoren. Fraaie haarspeldjes, kabbelende beekjes, een geurige bosrijke omgeving, wonderschone vergezichten... Je moet er maar net oog voor hebben tijdens een beklimming. De mensen die natuurschoon als belangrijkste criterium hanteren bij het nomineren van een berg voor de titel 'mooiste berg', kunnen met de meest verrassende namen komen. Belchen in het Zwarte Woud misschien?

Er zijn ook bergen die juist schitteren in al hun afgrijselijkheid. Wat mij betreft is de Tourmalet hier een voorbeeld van. Dit is geen mooie beklimming voor wielrenners; de Tourmalet is ronduit lelijk. Een provinciale weg van het ene punt naar het andere waarbij je onderweg zo'n 1400 hoogtemeters meepakt. Slechts enkele bochtjes en verder is het een streep over het harde Pyreneeën landschap. Niets meer, niets minder. En toch vond ik het niet raar dat ook deze col werd genoemd. De Tourmalet is indrukwekkend, machtig, groots. Het decor is woest en grof. Hier is niets fijnzinnigs te bekennen; hier wordt een strijd geleverd van de renner tegen de elementen. En juist die puurheid is misschien wel de reden waarom de Tourmalet een speciaal plekje in een wielerhart zou verdienen.

Een aantal bergen is onlosmakelijk verbonden met een indrukwekkend koersmoment. Ik denk hierbij natuurlijk in de eerste plaats aan de Gavia: de legendarische etappe in de Giro d'Italia op 5 juni 1988, het gevecht door de sneeuw van Johan van der Velde, Eric Breukink en Andy Hampsten. Uiteraard moet ik bij deze categorie ook meteen denken aan de Madeleine en de Glandon waar Eddy Merckx in de herfst van zijn carrière (de tour van 1977) onvoorstelbaar heeft gestreden en afgezien. De Galibier is eveneens het decor geweest van een prestatie van grote klasse: Pantani die in de kou en de mist Jan Ullrich volslagen zoek reed. Hiermee legde Pantani de basis voor de tourzege van 1998 (Gimondi was op dat ogenblik 33 jaar eerder de laatste Italiaan geweest die de gele trui uit Parijs had meegenomen). En zo zijn er natuurlijk nog veel meer legendarische bergritten. Bergen als decor voor koersheroïek; natuurlijk is ook dit een ijzersterk argument om een berg in aanmerking te willen laten komen voor de titel 'mooiste'.

Een andere categorie bergen wordt gevormd door de bergen die geassocieerd worden met een speciale gebeurtenis. De eerste beklimming op de fiets van een echte col heeft mogelijk een onvergetelijke ervaring voor iemand opgeleverd; logisch dat deze berg dan direct in je gedachten opkomt wanneer er wordt gevraagd naar de 'mooiste berg'. En hoeveel fietsers hebben zich "De Renner" gewaand tijdens een beklimming van de Mont Aigoual? Dat moet toch ook een grandioze ervaring zijn geweest! De Alpe d'Huez zal ongetwijfeld vele malen worden genoemd als 'mooiste berg', omdat hier sinds 2006 jaarlijks in het begin van juni door wielerliefhebbers een enorme impuls wordt gegeven aan de strijd tegen kanker (Alpe d'HuZes). Uit eigen ervaring weet ik hoeveel emoties deelname aan dit evenement losmaakt. Een berg waar jaarlijks zo iets moois wordt georganiseerd verdient absoluut op z'n minst een eervolle vermelding!

Tenslotte kan ik mij heel goed voorstellen dat er wielrenners zijn die het begrip 'mooi' bij het beoordelen van bergen beschouwen als een synoniem voor loodzwaar. Zij zullen dan vast en zeker namen roepen als de Alto de El Angliru, de Mortirolo, de Prada Alta, de Monte Zoncolan of de Scanuppia. Allemaal beklimmingen die oneindig veel voldoening geven als je de top hebt weten te bereiken.

Wat mij betreft is de vraag wat de mooiste berg is net zo onmogelijk te beantwoorden als de vraag wat de mooiste kleur is, wat het lekkerste eten is, wat de mooiste muziek is, of welke eau de toilette het lekkerst ruikt. Het lijkt mij geen eenvoudige uitdaging om hier een goed verhaal over te schrijven. Ik wens Pieter Evelein in ieder geval heel veel succes toe!

P.S. Maar wat vind jij eigenlijk de mooiste berg? Laat gerust een reactie achter. Wellicht leest Pieter Evelein mee; in dat geval kan hij jouw input misschien heel goed gebruiken!